کمال‌گرایی خر است. این عنوانی است که بعد از مدت‌ها ننوشتن برای نوشتن دوباره که نه بلکه برای نوشتن چندباره آن را انتخاب کردم. پیش از این با خودم قرار گذاشته بودم که هر روز هزار کلمه بنویسم اما به دلیل کمبود زمان و همچنین بزرگ بودن این عدد برای ذهن من، پس من ننوشتن […]

عنوان این نوشته شاید گمراه کننده باشد اما عنوانی بهتر از این هم نیافتم.  من تجربه نزدیک به مرگ نداشتم البته چرا یک بار داشتم و همیشه از بازگوکردن آن طفره می‌روم.  اما عنوانی که برای این پست انتخاب کردم به این دلیل بود که می‌خواستم در مورد مرگ‌هایی که از نزدیک دیده‌ام بگویم. البته

بعضی وقت‌‌ها از نوشتن می‌ترسم به خصوص الان که به جای پانصد کلمه باید هزار کلمه بنویسم از نوشتن بیشتر از قبل ترس دارم.  ترس من از این است که شروع کنم اما این هزار کلمه تمام نشود. می‌بینی ذهن من هنوز ظرفیت هزار کلمه را پیدا نکرده و از این مقدار می‌ترسد.  ذهن من

امروز هم مانند دیروز باید هزار کلمه بنویسم و این برای من کاملا خوشایند است.  به نظر من کارهایی که ما آگاهانه برای یک هدف خاص بدون اجبار کسی و فقط با اجبار خودمان انجام می‌دهیم پیشرفت ما را تضمین می‌کند.  مثلا من سرکار هر روز حجم زیادی گزارش کار می‌نویسم اما سوال این است

از امروز به مدت پنج روز باید هر روز به جای پانصد کلمه هزار کلمه بنویسم تا کم‌کاری‌های روزهای گذشته جبران شود. اسم این را هم می‌شود جریمه گذاشت و هم زیادنویسی. در این مدت که می‌نویسم اگر هر روز پانصد کلمه می‌نوشتم باید الان بیست و چهار هزار کلمه در برگه چرک‌نویس‌های فایل ورد

داشتم به این فکر می‌کردم که انتخاب اولویت در زندگی چقدر مهم است و من چقدر در این زمینه ضعیف عمل کرده‌ام. داشتن چند اولویت در هر چیزی بسیار آسیب‌زاست و مهم‌ترین آسیب آن اتلاف زمان است. مثلا یکی از زمینه‌هایی که من در انتخاب اولویت در آن ناموفق بوده‌ام علایق شخصی است. از بیست

امروز به نظرم رسید که در مورد مرگ‌‌آگاهی بنویسم.  شاید بتوان به جرات گفت هیچ عاملی به اندازه مرگ‌آگاهی محرکت انسان در زندگی نیست.  من وقتی به این باور برسم که روزی مرگ من فراخواهد رسید و من برای همیشه در این دنیا نخواهم ماند تک تک کارهایی که می‌کنم در جهت رشد خواهد بود

موفقیت‌‌های بزرگ زمان می‌خواهد و نیاز به زمان دارد. ای کاش زودتر این‌را می‌فهمیدم.  هیچ موفقیت یک شبه‌ای وجود ندارد. دیروز پانصد کلمه را ننوشتم چون خسته بودم اما این بهانه‌ای بیش نیست. گرچه خسته بودم اما می‌توانستم تنبلی نکنم و بنویسم. می‌توانستم بنویسم اما ننوشتم.  با این وجود دیروز را جبران خواهم کرد البته

جالب است که هیچ وقت از این ترس نداشته‌ام که اگر چیزی برای نوشتن نداشته باشم باید چه کنم؟ الان هم که شروع به نوشتن این کلمات کردم هیچ ایده‌‌ای نداشتم اما با خود گفتم که چی؟ تو باید هر روز پانصد کلمه بنویسی پس برو بنویس. همین. تنها کاری که باید برای نوشتن پانصد

یادگیری از متمم بسیار لذت‌بخش است. در تمام عمر سی ساله‌ام این اندازه از یادگیری موضوعی لذت نبرده‌ام. در سایت متمم که یک ابزار یادگیری در موضوعات مدیریتی و زندگی است، ابتدایی‌ترین دوره و پیش‌نیاز همه دوره‌ها «مهارت یادگیری» است.  همه ما با خودمان پیش‌فرض‌هایی داریم که گمان می‌کنیم هیچ‌کدام از این پیش‌فرض‌ها به هیچ

از امروز تصمیم گرفتم نوشته‌هایم را اینجا منتشر کنم. درباره این موضوع که در ورد بنویسم یا در سایت پیش از این خیلی با خودم کلنجار رفتم اما از امروز دیگر تصمیم من قطعی است.  چند تا نوشته هم پیش از این در سایت منتشر کردم اما هر بار افزونه یواست سئو مرا ترغیب می‌کرد

این عادت روزانه‌نویسی خیلی عادت خوبی است. الان حدود یک ماه است که من روزانه پانصد کلمه می‌نویسم و در این مدت سرعت تایپ من و همچنین قدرت نوشتاری من به خوبی رشد کرده است. می‌خواهم همین کار را به مدت یک سال هر روز انجام دهم که هم سرعت نوشتن من بهبود پیدا کند

چرا وبلاگ‌نویسی می‌کنم؟ چون از نوشتن لذت می‌برم! امروز جمعه بود و من در خانه بودم اما بسیار به بطالت گذشت. اول صبح با همسرم برای خرید میوه به جمعه بازار رفتیم و بعد از آن ناهار خوردیم و کمی استراحت کردیم. اما من نمی‌خواهم در مورد این موضوعات بنویسم. من دوست دارم بنویسم و

امروز چهارمین روز از تعهد من به نوشتن روزانه ۵۰۰ کلمه است که نزدیک بود آن را فراموش کنم و انجام ندهم. اما با خودم گفتم یکبار برای همیشه باید پرونده این تایپ ده انگشتی را ببندم و بیشتر از این طولش ندهم. حدود چهار سال است که با سایت یوتایپ آشنا شده‌ام و هر

امروز می‌خواهم از مسیر مهارت‌هایتم بنویسم. امروز سومین روزی است که من در اینجا می‌نویسم. از امروز تصمیم گرفته‌ام که در گوگل داک بنویسم. چرا که گوگل داک این امکان را به من می دهد که هر وقت خواستم در کامپیوتر بنویسم و از نوشتن در لپتاپ خودداری کنم. چرا که نوشتن در لپ تاپ

چیزی به اسم مدیریت زمان نداریم هر چه که داریم مدیریت درد است. امروز روز دومی است که اینجا می‌نویسم چیزی برای گفتن و حرفی برای زدن ندارم اما شاید هم داشته باشم. امروز داشتم کتاب ذهن حواس جمع را که علی بندری عزیز در بی پلاس شرح داده بود گوش می‌دادم در مورد اینکه

این آغاز روزانه‌نویسی من است. باید هر روز اینجا بنویسم تا سرعت تایپم سریع‌تر شود هر روز ۵۰۰ یا حتی ۱۰۰۰ کلمه. نوشتن بدون نگاه به صفحه کلید یا کیبورد برایم سخت است در واقع سخت نیست چون فعلا سرعتم پایین است احساس می‌کنم هیچ‌وقت نخواهم توانست با سرعت کافی تایپ کنم و این برایم